Prolog

Tysiąc dwieście trzydziesty czwarty rok był rokiem bólu, łez i śmierci. To wówczas na niebie widniała czerwona łuna, a królestwo Sahil zniknęło z map. Ten rok zabrał mi ojca, matkę i kochaną siostrzyczkę Abę, a moje życie przeklęto na zawsze.

Zbudzona ze snu, poderwałam się z białej pierzastej pościeli i podbiegłam do dużego okna. Obraz który ujrzałam niemalże mnie sparaliżował i zachował się w mej pamięci po dziś dzień. Żołnierze Melingenbergu przedzierali się w głąb miasta, nie pozostawiając za sobą żywej duszy.Rycerze palili świątynie, karczmy i domy mieszkalne nie zważającani na lamet ani na płacz kobiet i dzieci. Wojacy bezdusznie zabijali wszystkich idąc prosto w stronę zamku. Zauważyłam też mojego ojca idącego naprzeciw wrogiej armii. Przyglądałam się krótkiej bitwie, w której nasi rycerze padali jeden po drugim. Nagle ujrzałam błysk miecza uniesionego do góry, który po chwili wbił się w ojca. Jego srebrna broń wypadła mu z dłoni i spadła za mury zamku.

– Tato… – wyłkałam, ale on nie mógł tego usłyszeć.

Oderwałam się od okna jak oparzona czując na ciele zimny pot. Łzy płynęły po moich policzkach, opłakując mężnie umierającego króla.Wybiegłam z komnaty, mimo tego, że rycerze pilnujący mej sypialni kazali mi do niej wrócić. Ja jednak ich nie słuchałam, tylko w rozpaczy zbiegłam po schodach. Wtedy to wielkie dębowe drzwi uderzyły o kamienne ściany a Melingenbergcy żołnierze zaczęli toczyć walkę z resztkami naszej armii, która została w pałacu. Instynktownie zerwałam się do ucieczki. Zatrzymał mnie jednak krzyk dochodzący z komnaty rodziców.Przez uchylone drzwi ujrzałam lekki promyk światła oświetlający bladą twarz mojej matki, która trzymała w ramionach małą Abę. Potężnie zbudowany wojownik podniósł miecz tuż nad drobniutkim ciałem mojej siostry. Matka błagała go, by darował im życie, jednak bezlitosny mężczyzna wdawał się być głuchy na jakiekolwiek prośby. Na moich oczach pozbawił życia moją najbliższą rodzinę, a ja jedynie stałam, nie mogąc uciec ani nie mogąc im w jakikolwiek sposób pomóc. Rycerz wytarł umazany krwią miecz, o białą pościel znajdującą się na wielkim łożu rodziców i odwrócił się.

Próbowałam uciekać, jednak wojownik był szybki, za szybki. Gdy się odwróciłam, by sprawdzić jak dużą mam przewagę nad wrogiem, ostrze miecza musnęło mój policzek. Poczułam jak ciepła i lepka ciecz spływa po mojejtwarzy. Zamknęłam oczy, czekając na najgorsze. Nie miałam szans na to, by uciec a śmierć była najszybszym sposobem na to, by dołączyć do mojej rodziny.

– Zostaw ją! ­– usłyszałam i otworzyłam oczy.  – Ta mała przyda się na dwór królewski.

Mężczyzna, który najprawdopodobniej był dowódcą tych bezdusznych żołnierzy, odebrał mi ostatnią rzecz, której mogli mnie wówczas pozbawić. Szansy na dołączenie do bliskich. Zabójca mojej matki, złapał mnie brutalnie za ramię i zaczął prowadzić w stronę wyjścia z mojego dotychczasowego miejsca zamieszkania. Po drodze widziałam jedynie poległych żołnierzy ojca i pałacową służbę brutalnie zamordowaną. Wszędzie unosił się zapach krwi i śmierci.

Zostałam ulokowana w drewnianym wozie, w którym, poza mną, znajdowało się jeszcze kilka młodych dziewcząt. Wszystkie, tak jak ja, był pogrążone w żałobie. I każda, tak jak ja, zapewne zadawała sobie pytanie – dlaczego ja nadal żyję?Natomiast tylko ja, księżniczka państwa Sahil, obiecałam sobie, że przyjdzie dzień, w którym pomszczę rodzinę i odzyskam utracone ziemie.

Witam wszystkich, którzy trafili na tego bloga. Jest to moje pierwsze opowiadanie i dlatego byłabym bardzo wdzięczna, za każdą pozostawioną opinię. Dopiero uczę się i każda wskazówka jest dla mnie bardzo ważna. Pozdrawiam.